Carreou i Sakura - "I cię nie opuszczę.." cz. 3

Po nocy z waderą czułem się wyczerpany z wszelkich zasobów mego ciała. Co raczej nie świadczyło za dobrze o Linette - tak, może i była stęskniona, ale sam również mam pewne ograniczenia, czyż nie? Podniosłem się z trudem z legowiska, pozwalając wilczycy zając swoje ogrzane miejsce. Po chwili zastanawiania się, czy jestem gotowy na bycie ojcem, westchnąłem jedynie i opuściłem grotę przez przejście w norze "syna". Basior również spał razem ze swoim towarzyszem, więc nie chciałem go budzić. Wciągnąłem nosem zapach rześkiego powietrza, które przyniósł ze sobą wiatr. W zamyśleniu ruszyłem na polowanie, zarówno dla siebie jak i Sakury. Jeśli naprawdę wczoraj mi się udało... Będzie potrzebowała więcej jedzenia. I to o wiele. Upolowałem młodą sarnę i zacząłem ją ciągnąć w stronę jaskini. Zatrzymałem się jednak, kiedy usłyszałem czyjąś kłótnię. Spomiędzy krzaków zobaczyłem Sakurę oraz Rachel, skrzydlatą waderę, głośno ze sobą rozmawiające. Czy raczej, krzyczące. Nie przysłuchiwałem się, o co im poszło, pewnie o jakieś "kobiece sprawy". Rzuciłem więc ofiarę miedzy nie. Zapadła głucha cisza.

- No co? - Spytałem, mierząc je wzrokiem. - Coś nie tak? -

- Oczywiście, że nie.. - Saki ściągnęła brwi i zaczęła jeść. Beta prychnęła i zatrzepotała skrzydłami. Jedno spojrzenie na jej brzuch dało mi do zrozumienia, dlaczego wadera może być taka... hmm, łatwo denerwująca się.

- Jesteś w ciąży, jak widzę. - Powiedziałem i dotknąłem nosem Rachel. Ta zarzuciła włosami i wyprostowała się dumnie.

- Tak. Coś ci to przeszkadza?! - słysząc jak głos wilczycy zaczyna się podnosić, pokręciłem szybko łbem. Rachie uniosła kącik pyska.

- To dobrze. A co do ciebie, Saku... To znaczy, Saki! Nie wchodź mi w drogę, rozumiesz? -

- Carreou, powiedz jej coś. - Różowa wilczyca spojrzała na mnie wyczekująco. Poczułem się co najmniej niekomfortowo.

- Emm... Noo.. Mówię coś..? - 

- Własnej dziewczyny nie obronisz? - Sakura prychnęła obrażona i odwróciła łeb. Na obliczu bety pojawił się grymas zdziwienia, pomieszanego z szokiem.

- Jesteście parą? -

- To nie tak, jak myślisz, to tylko umowa! - Próbowałem się bronić, lecz Rachel już wzbiła się w powietrze. Do wieczora wszyscy będą o tym gadać..

Miałem rację. Idąc z ponownie uśmiechniętą waderą po okolicy, słyszałem szepty. Sam Shu chichotał z Alarisem, że niedługo będą musieli udźwiękoszczelnić swoją jamę. Zbywałem to westchnięciem. Znosiłem to przez kolejne dni, lecz gdy jakaś wilczyca podbiegła do nas i zadała te samo pytanie, nie wytrzymałem.

- TAK, JESTEŚMY RAZEM. - Krzyknąłem donośnie, przez co większość watahy mnie usłyszała. Myślałem, że to ukróci moje męczarnie z ciągłymi pytaniami. Tak się jednak nie stało. Można by nawet rzec, że było gorzej. No cóż. Nie zostało mi nic innego, jak zaakceptować fakt, że Sakura jest moją partnerką.