Od Soula do Rachel

 - Witaj śpiąca królewno. - Powiedziałem z wielkim bananem na twarzy.

Od jakiegoś czasu, nie wiedząc czemu, lubiłem tak na nią mówić.

 - Cześć. - bąknęła niewyraźnie.

 - Uuu, jest aż tak źle? - skrzywiłem się nieco. - Niedługo powinnaś wyzdrowieć. Kurde czuję się winny trochę. - Zaśmiałem się nerwowo.

 - Jakby tak nie patrzeć to głównie twoja wina. - odparła. 

No w sumie to miała racja. Aczkolwiek przyznam, że było warto. 

Nie chcąc być narażonym na kolejne niemiłe odpowiedzi Rachel, zadeklarowałem, że przyniosę jej coś do jedzenia. I takim oto sposobem po długich staraniach upolowałem niewielkiego jelonka. Po drodze, niosąc go w pysku nieco go usmażyłem i przypiekłem by był ciepły i bardziej smaczny. 

Wróciwszy do jaskini nie zastałem tam wadery. Rzuciłem więc kawałek mięsa na ziemię i zacząłem się rozglądać.

 - Rachel? - spytałem trochę zbity z tropu. 

Przeszukałem dosłownie każdy kąt i zakamarek lecz nie znalazłem tam nigdzie mojego obiektu zainteresowań.
Może wyszła na spacer?

 Z taką myślą stwierdziłem, że wyjdę na zewnątrz jej poszukać. A gdy tylko przekroczyłem próg jaskini spadła na mnie dosłownie lawina śniegu. Było mi cholernie zimno, a w głowie krążyła tylko jedna myśl.

ZABIJĘ CO NIE.

Później poczułem ciężar czyjegoś ciała i śnieg znajdował się już wszędzie, gdy ona mnie nim nacierała. W buzi, w oczach, w uszach... WSZĘDZIE.

 - Rachel! - wydarłem się. - Zabiję cię kiedyś! - warknąłem.

Rachel? Odpisałam nareszcie 8)