Od Koure do Weryli

-Nowy dom nowym domem, ale hajs musi się zgadzać! Otworzyłem sklep, nowe naszyjniki, bransoletki i pierścionki świeżo zrobione czekały na nowych właścicieli.

(Jak wilki mogą nosić pierścionki? ¯\_(ಠ_ಠ)_/¯ )

-Szkoda tylko że nie mam klientów... - Westchnąłem, już drugi tydzień tu stercze, a większość wilków przechodzi obojętnie, albo patrzy ukradkiem. Czekają na pozwolenie alfy czy jak?

-No cóż - Otworzyłem mój notatnik w którym zapisuje transakcje i przygody z podróży. Otworzyłem prawie pustą kartkę z zaczętym zdaniem „Moja podróż dobiegła końca”

Dzięki zaklęciu lewitacji „chwyciłem” pióro wieczne, usiadłem na poduszkach i zacząłem pisać.

„Dlaczego?” I na tym utknąłem, nie umiałem znaleźć odpowiedzi, zawsze zmieniałem watahy jak rękawiczki... skarpetki? Jakoś tak.

-Ech... -zamknąłem oczy próbując skleić jakieś sensowne zdanie.

-Dzień dobry! -Podskoczyłem, KLIJEN!

-Och! Witam w moim małym sklepie! -Uśmiechnąłem się, szara wilczyca średniego wzrostu z dziwnymi plamami na futrze. -Czego by sobie Pani życzyła? -Wyszczerzyłem zęby.

-No i tu zaczyna się mój problem -Uśmiechnęła się. -Co mi... Pan proponuje? -To „Pan” zabrzmiało strasznie ironicznie, no cóż. Przyjrzałem się dokładnie Wanderze by znaleźć coś, co pasowało by do jej urody.

-Hmmmm -Zacząłem grzebać w kufrze z drobiazgami. Znalazłem piękny kolczyk, co prawda drugi zgubiłem, ale może...

-Jeśli Pani to nie przeszkadza, mogę zaproponować ten oto kolczyk -Powiedziałem troszeczkę zmieszany.

-Jeden? -Wandera podniosła brew do góry patrząc się na mnie ironicznym wzrokiem.

(Wilki mają brwi? ¯\_(ಠ_ಠ)_/¯)

-Taka moda -Odpowiedziałem szukając w myślach czegoś, co mogło by jeszcze pasować do jej sceptycznego wyglądu.

-Hmmm, naprawdę jest ładny -Powiedziała wpatrując się w kolczyk. -Najwyżej będę wyglądać dziwnie -Uśmiechnęła się, wybacz ale ten kolczyk nic nie zmieni i tak wyglądasz... oryginalnie.

Cicho się zaśmiałem ze swoich myśli, ale szybko zasłoniłem pysk łapą.

-Coś nie tak? -Wandera zmarszczyła brwi. Idioto co ty robisz?!

-To znaczy... -Uśmiechnąłem się. -Jeśli chcesz mogę Ci pomóc w założeniu go -Usiadłem na poduszkach otwierając zaklęciem bramkę straganu.

-Och, jeśli można -Wandera uśmiechnęła się i podała mi kolczyk.

-Będzie Ci... Pani! pasował -Zaśmiałem się z mojej głupoty. -Proszę usiąść tutaj -Wstałem i wskazałem na poduszki. Usiadła.

-To może trochę zaboleć. -Chwyciłem za malutki złoty gwóźdź i wilgotną szmatkę. Wandera zamknęła oczy a ja zacząłem działać. Jedną łapą chwyciłem za ucho Wandery, drugą trzymałem szmatkę a zaklęciem lewitacji gwóźdź. Szybkim ruchem wbiłem się w jej ucho tworząc małą dziurkę. Wandera zmrużyła oczy. Szmatką usunąłem krew i wziąłem kolczyk delikatnie zakładając go.

-I gotowe -Uśmiechnąłem się. Odsuwając się od Wandery i podając lusterko.

-Dziękuje! -Niebieskooka magią chwyciła za lusterko i zaczęła się przyglądać. Zapłaciła i wyszła z straganu.

-Do widzenia! I zapraszam ponownie! -Uśmiechnąłem się jak do każdego klienta przystało.

-Do zobaczenia! -Wandera odeszła, ale nagle zatrzymała się.

-Weryla... -Obróciła głowę i z uśmiechem zamknęła oczy.

-Co? -Zapytałem zdezorientowany.

-Mam na imię Weryla -Spojrzała na mnie a jej oczy dziwnie się rozjaśniły, albo takie były?

-Ach! Kouen! -Pomachałem jej łapą. No... Przynajmniej poznałem nową osobę... To teraz wracam do pisania. Odwróciłem się i ponownie otworzyłem notatnik, mając w myślach początek wiersza, zaraz! Od kiedy ja piszę wiersze!

-Powoli mi odbija...